vrijdag 8 juni 2012

Sulina and beyond

Volgens de verhalen was Sulina vroeger een kleine maar kosmopolitische stad, met de charme van een flaneerboulevard, restaurants, terrassen en parasols. Een soort klein Genève, want het was de zetel van de Internationale Donaucommissie, een supranationale bestuurs- en beheersorganisatie waarin de elf Donaulanden en vier waarnemers probeerden (en nog steeds) het eens te blijven. Dat gaat niet alleen over betonning en vaargeuldiepte, want er zitten ook diplomatieke en politieke kanten aan het overleg. Zie hoe moeizaam het soms is wanneer twee landen, België en Nederland, het eens moeten worden over de Westerschelde, en bedenk dan hoe het gaat wanneer er elf aan tafel zitten. De Donaucommissie bracht Sulina dus veel mensen, vertier, en geld.


Dat hield op in 1954, toen de zetel werd verplaatst naar Boedapest. Sulina viel in een diepe Doornroosjeslaap, een prins is niet in zicht, en het is nu niet meer dan een stadje met een herinnering aan een historie.



Maar wel, nog steeds, met de nulkilometerpaal van de Donau, ook al staat die niet meer aan de monding. Door aanslibbing is het land alweer een paar kilometer aangegroeid, de vuurtoren van ooit staat op het land vervallen te wezen, en pas na een kilometer of acht kom je uit op de Zwarte Zee.

Zo kwamen we dus waar we al die tijd al wezen wilden, de vervulling van een wensdroom die eigenlijk al was begonnen bij de aanschaf van de Anna Koosje. 
Ik heb wel eens gehoord dat mensen die de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela hebben gemaakt, niet willen dat het ophoudt. Dan kun je nog door naar Finisterra. Als je daar oog in oog hebt gestaan met de oneindige oceaan, ben je klaar om je om te draaien en terug te gaan.
Uiterton



Ook onze reis had zijn Finisterra. Tussen de pieren door naar buiten, naar de buitenste uiterton, en oog in oog staan met de oneindigheid die tegelijk ook niets is. 
Wat gebeurt er met je als als je bereikt hebt wat je nastreefde?
Ik belde natuurlijk naar huis om te vertellen dat we er waren, en zei iets over Sulina als de magneet die ons heel lang naar zich toe getrokken had. Die magneet trekt niet meer, dus wat nu?




Finisterra








Gelukkig werd mij in herinnering gebracht wat ik wel wist maar waar ik eventjes niet aan dacht. De nieuwe magneet is er al, en hij ligt in Doorn!
Het was een ongelooflijke reis, een lifetime event. We hebben alles mee gehad, het heeft ons zeer verrijkt. De reis, de landschappen, de steden, de rijke, geschakeerde geschiedenis van dit prachtige, wrede en krankzinnige werelddeel dat het onze is. En dit alles samen beleven met vrienden en dierbaren die, elk vanuit hun eigen achtergrond en perspectief, een bijdrage leverden aan de verwondering. En die hun liefde betuigden voor dit heerlijke schip.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.