Verse broodjes en de Telegraaf...

... werden niet aan boord afgeleverd gisterochtend. Wel een kanjer van een vers gevangen karper.

We waren de vorige avond voor anker gegaan bij een eiland in de brede, wijde Donau. Er was aan de sroomafwaartse kant een soort kreek, waar we tweehonderd meter of zo in voeren. 
Na een tijdje kwam er heel stil een bootje langs met twee bezorgd kijkende mannen. "Problem?" "No problem." "OK". Wij dachten nog even dat ze van een soort vrijwillige reddingsbrigade waren, maar het lag anders. Zij gingen verder door de kreek, naar hun overdwars gespannen drijfnet, en stelden vast dat we daar niet doorheen gevaren waren of ons anker erin hadden laten zakken. Dat was dus "no problem", en het was goed voor de relaties.

No problem

Met gebarentaal van "vis", "eten" en "zeven" probeerden wij onze bestelling te doen. Verse croissants zaten er niet in, dat hadden we al door, maar de rest kwam in orde.
De volgende ochtend zagen we ze, alweer terug van de vangst. Die was kennelijk wat karig uitgevallen, want ze keken niet vrolijk en leken niet geinteresseerd iets aan ons af te staan. Maar toen een van ons met een fles rum op het dek ging staan met een gebaar van "ruilen?", werd het toch nog wat moois.

Zij gooiden hun grootste vis in het gangboord en namen breed grijnzend de fles in ontvangst. Wij vermoeden dat ze bij hun vrouwen thuis echt een somber verhaal hebben opgehangen, maar verder in het schuurtje achter in de tuin een vrolijke dag hebben gehad.

Gelukkig hadden we een paar echte mannen aan boord, die de vangst hebben schoongemaakt. En was er een ander die zijn bijdrage leverde door de hele tijd recepten van smulweb.nl richting keuken voor te lezen.


In de praktijk bleek karper een vis met ongelooflijk veel grove graten, blubberig vlees en, ondanks een heroische culinaire inspanning, matige smaak. Een groot deel hebben we dan ook teruggegeven aan de natuur.