De Neckar-Donau verbinding...

... bestaat alleen in een overzicht van de deelstaat Baden-Württemberg, en wel  als "eine Geschichte von gescheiterten Großprojekten". Van 1770 tot de uiteindelijke afgelasting in 1970 is er tweehonderd jaar gepland, gerekend en ook daadwerkelijk gebouwd om een kanaal dwars door de Zwabische Alpen heen aan te leggen, van Plochingen naar Ulm. Daar zouden twee scheepsliften voor nodig zijn van elk twee kilometer lengte, en drie tunnels waarvan er één drie kilometer lang had moeten worden. Een titanenproject dus, dat pas door de aanleg van het Main-Donaukanaal definitief onhaalbaar werd.


Dus als het niet bestaat, waarom zijn wij hier op de Neckar? Volgens een van onze trouwe volgers:

Met jullie bezoek aan Heidelberg en varen op de Neckar ben ik de weg kwijt. Ik dacht dat je over de Main naar het Rijn-Donaukanaal zou varen en dan zo rechtdoor naar Odessa.
Is het einddoel verlegd? Wil je over de Alpen met Anna Koosje? 

Of een andere:

Wij zitten regelmatig, zeg maar vaak, met allerlei kaarten van de stroomgebieden van de rivieren in Duitsland om te kijken hoe de Neckar de Donau bereikt. We zijn er nog niet goed achter hoe de verbinding is. Het stukje van Plochingen naar Ulm  missen we nog, maar we zullen wel een kanaal over het hoofd zien.   

Het antwoord is dat de Main-Donau verbinding waarop wij gerekend hadden, er ook niet is, althans niet voor dit moment. Die is van 11 tot 28 april gesloten wegens groot onderhoud. Dat hadden we natuurlijk kunnen weten als we beter gekeken hadden, want de afsluiting is zeker een jaar in voorbereiding geweest. 

Neckarsluizen en opvarenden

Het wordt grondig aangepakt, en op zo'n manier dat we er best graag eens over de weg een kijkje zouden willen nemen. Ze laten een deel van het kanaal, dat over de Europese Rijn-Donauwaterscheiding heen gaat, leeg lopen, inclusief de bijbehorende sluiskolken. Als je droog staat, kun je beter werken aan sluisdeuren en -muren. Er zijn 270 Wasserschutzmensen bij betrokken, plus nog 250 van ruim 50 toeleveranciers. Op 28 april moet alles klaar zijn en het kanaal weer vol. Wij zullen zorgen dat we dan bij de ingang zijn, dan zijn we keurig op 5 mei aan de andere kant. Jeanne had de heimelijke wens geuit dat ze daar zou kunnen opstappen voor de vaart door de Wachau over de Donaubovenloop. En haar wens is ons gebod!

Anna Koosje en Schloss Heidelberg

Intussen verpozen we ons dus op de Neckar. Heidelberg met zijn slot, dat na de Akropolis, het Alhambra en Versailles met 3 miljoen bezoekers per jaar een van de grootste Europese toeristenbestemmingen is. Tevreden stelden wij vast dat het ook helpt de betalingsbalans, of beter de betalingsonbalans tussen de EU en China recht te trekken. Honderden Chinezen, die, nog fanatieker dan vroeger de Japanners, zichzelf later gaan bewijzen dat ze hier waren door nu uitsluitend door de zoeker van een camera te kijken.


Wij lagen met de Anna Koosje pal onder het slot. We waren in verband met de lage bruggen met gestreken mast aangekomen, maar vonden dat we ons op die plek niet zo bedeesd konden voordoen dus hùp, mast omhoog. Helaas waren we dat  een beetje vergeten toen wij vanmorgen weer verder gingen. Dat kostte ons goddank niet meer dan de masttop. Ha, dacht ik na de eerste schrik, eindelijk iets te lassen. Ik heb immers een half jaar een lasopleiding gedaan om allerlei calamiteiten te kunnen repareren. Maar helaas, hij is van hout. Ik had nog graag een fotootje toegevoegd maar Rob heeft de boel al weer in orde. Die heeft wel de goede cursussen gevolgd.

Hirschhorn a/d Neckar

De Neckar is landschappelijk een sprookje, bijna letterlijk. De gebroeders Grimm, Anton Pieck en Märklin ineen. Wel kun je zien dat hier vroeger voor kasteelheren minder te verdienen was dan aan de Rijn, want de burchten zijn kleiner en staan verder uit elkaar. Net als de tankstations langs onze wegen - de roofkastelen van deze tijd.