Rob heeft ook wat met kunststof te maken gehad. Zo kregen we het over het logo van het bedrijf, een gestileerde weergave van een toren en een poort. Ik vermoedde dat het misschien een oude poort van de stad was - we lagen immers pal onder de oude stadsmuur bij het Schlosstor, dus er zouden nog wel meer poorten zijn.Ik ben in een minuut of vijftien de Altstadt rondgefietst en vond hem niet.
Toen het enorme industrieterrein - in bijna een uur driekwart rond want de rest ligt aan de Main, aan de navelsteng van een bundel hoogspanningsleidingen die daar de grond in gaan. Ook daar geen poort met toren te zien. Bleek later dat het een oud bestuursgebouw is, ergens in het midden van het terrein, waar je zonder bezoekerspas niet bij komt en zeker niet op zaterdag. Hier is een plaatje van het gebouw, en van het logo dat intussen al lang niet meer gebruikt wordt. Rob heeft het gebouw in het echt gezien, en herinnert het zich als sinister, met een beklemming van oorlog. Dat heeft er misschien mee te maken dat het bedrijf een van de belangrijkst bouwstenen was van het beruchte naziconcern IG Farben, hoewel het gebouw van voor die tijd stamt.
Niet alleen het logo is verleden tijd, heel Hoechst bestaat niet meer. Het is gesplitst, samengevoegd, een tijdlang "strategische management holding" geweest, en tenslotte uitgebeend op het slagershakblok van shareholder value.
Nu zijn de bedrijfsactiviteiten door een soort zielsverhuizing onderdeel van groepen met nietszeggende namen als Celanese en Sanofi-Aventis. Dat zijn ook de bordjes die aan de poorten van het Hoechster bedrijfscomplex hangen. Ik weet dat ik zelf op het kleuterschoolplein vergelijkbare spelletjes heb gespeeld, maar het heeft iets afstotends, deze liefdeloze omgang met organismen die ondernemingen ook zijn. Anderzijds, misschien is het ook een soort exorcisme van de geesten van IG Farben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.