Marktheidenfeld

Kasteel aan de Main

Er zijn mensen die genieten van een landschap of een mooie omgeving terwijl ze er zijn; anderen gaan dan achter een laptop zitten om erover te schrijven. Dan kunnen ze later nog eens lezen wat ze gemist hebben. Raar. 


Nog anderen nemen zich voor dat ze iets gaan schrijven en raken dan in de ban van een hydrofoorpomp die niet werkt. Dan zijn ze daar een hele dag mee bezig en werkt hij nog steeds niet goed. Nog raarder.


Sinds gisteren varen we door een gebied dat twee weken lang Sperrzone is geweest door het groot onderhoud aan de sluizen in de Main en het Main-Donau Kanaal. Mühlheim, voorbij Offenbach, was de eerste sluis die vorige week niet kon en nu wel. Sinds die tijd hebben we nog geen tegenligger gezien. Geen wonder, die konden pas zaterdag aan de andere kant, bij Kelheim, het MDK in. Die varen nu ook heerlijk zonder tegenliggers. Vermoedelijk pas bij Bamberg, over ongeveer 250 kilometer, zullen we elkaar tegenkomen.


Van Jan Vlietstra hadden we begrepen dat er in de Main heel smalle stukken zitten met onoverzichtelijke bochten. Voortdurend melden op de marifoon om af te stemmen met de Talfahrt, was zijn advies. Alleen, er is helemaal nog geen Talfahrt. Ook onze collega's in de Bergfahrt houden zich stil op de marifoon, dus wij gaan niet proberen vromer te zijn dan de  paus. We willen tenslotte niet ontmaskerd worden als schutterige groentjes!


Voor de sluismeesters zijn wij pasmunt. De sluizen zijn hier allemaal 300 meter lang, dus als er ergens drie beroepsvaartschepen van 110 meter voor liggen hebben wij geluk. Als het er twee van 85 meter en een van 110 meter zijn - standaardmaten in de binnenvaart - moeten we wachten tot we wel ingepast kunnen worden.


We worden in dat verband ook regelmatig aangeduid als "Sportboot". Daar waren we in het begin nogal beledigd over - "sport" is volgens de binnenvaartreglementen de aanduiding van kleine schepen, dus minder dan 25 meter, dus jachies, en dat wilden we niet zijn. Nu we al zo lang in de sfeer van binnenvaartschippers meedraaien, vinden we het best. Zij zijn aan het werk en hebben het vaak niet makkelijk. Wij doen het voor ons plezier, dus hoe je het wendt of keert, we zijn pleziervaart. Dat is voorrecht genoeg, geen aanleiding om nog eens gepikeerd te doen.

Freudenberg

We hebben achter ons anker overnacht in de buurt van Erlenbach. Voor de dekknecht in zijn matrozenkot was het onrustig slapen door het rammelen van de ankerketting tegen de romp. We lagen natuurlijk met de kop tegen de stroom. Elk schip dat ons naderde, van achteren want Talfahrt was er nog niet, duwde een boeggolf voor zich uit die de Anna Koosje tegen de ankerketting aan dreef. Het verraste me hoe lang het duurde tussen het eerste gerammel en het passeren van het schip - ik heb er een getimed op zo'n tweeenhalve minuut. Bij een snelheid van 12 kilometer per uur loopt het begin van de boeggolf dus een halve kilometer voor het schip uit!

Miltenberg

We varen nu lang de Stadt Freudenberg, waar het cruiseschip Regina Rheni uit Amsterdam aan de kade ligt. Passagiers op een paar relaxte types na uitgeladen, personeel bezig met housekeeping. En wij varen erlangs en genieten van al het moois, maar zonder het gedoe van groepsexcursies. Onze excursies zijn proviandmissies. De wiijn was weer op.

Nu komt dat goed uit, want het is een wijngebied hier, met als centrum Miltenberg. Hier komen de Fränkische Weine vandaan, in de karakteristieke Bocksbeutel. Bokkenzakken - wie wel eens een bok van onderen heeft bekeken weet waarom. Het is een traditioneel model fles, dat bezig is in onbruik te raken. Ze passen niet in wijnrekken, en wie er een koeler voor zoekt, komt bij een Portugese fabriek terecht. Die hebben hetzelfde model fles met hun Mateus rosé, zo mij ooit werd verteld door een winkelierster in Sommerach toen ik daar was voor een weekje wijnstudie.