Van Neuss naar Keulen

Een regendag. We waren heel vaardig door allerlei smalle doorgangetjes achter in de haven van Neuss gaan liggen, maar dat betekende dat we er ook weer uit weg moesten. Achteruit dus, en ook door die smalle doorgangetjes. Het ging voortreffelijk, en de herinnering kwam terug toen wij voor het eerst zoiets voor de kiezen kregen, als kersverse schippers van een luxe motor. We waren door de havendienst Dordrecht, die misschien niet helemaal had begrepen dat wij dertig meter lang waren, door een smalle brug en langs een haakse bocht naar een jachthaven! gestuurd. Erin viel nog best mee, maar die hele nacht hebben we slecht geslapen. Hoe komen wie er in vredesnaam weer uit? Het lukte - we zijn immers hier in Keulen en niet in Dordt - maar aan het einde van die manoeuvre kon je Rob z'n T-shirt uitwringen.


Hoe dan ook, bij het achteruit de haven van Neuss uit hield Rob zijn hemd droog. En we hebben allebei vastgesteld wat een plezierige docent Jan, onze Rijnloods, is. Niet alleen bij dit soort manoeuvres, maar ook als het gaat om, hoe zal ik het zeggen, het begrip van het water en de stroom. Zo hebben we bij onze vaarbewijstheorie geleerd dat de stroom in de buitenbocht het sterkst is. Toch laat Jan ons af en toe in de opvaart naar de buitenbocht sturen, maar dan ook echt helemaal tot op een paar meter van de kant af. Daar wordt de stroom door oever en kribben weer zodanig afgeremd dat je snelheid er merkbaar groter wordt. Het doet me een beetje denken aan de luchtstroom in een geribbelde stofzuigerslang, die moet aan de kanten ook enorm geremd worden, zeker wanneer die slang in allerlei kronkels ligt.


In Neuss ontstond er een gesprek over hoe veel we nu boven zeeniveau zouden zitten. Wij hebben toevallig wat omweggetjes gemaakt, maar zonder dat is het mogelijk zonder een enkele sluispassage van Rotterdam tot aan Mainz te varen. Je hebt dan wel flink stroom tegen, en dat is omdat het water met een flinke vaart de berg af komt donderen. Tegelijk is het dus waar dat we onszelf met extra motorgeweld de berg op hijsen; hoe ver zijn we in dat opzicht al omhoog gegaan? Ik had toevallig nog een skitracker app op mijn iPhone zitten, die je geografische coördinaten niet alleen in het platte vlak geeft maar ook in de hoogte. Het bleek dat we al, of nog maar, 24 meter hoog zitten. We hebben nog heel veel hoogtemeters te gaan, maar dat gaat dan merendeels via sluizen.

 

Van Neuss naar Keulen is het over de weg een kilometer of veertig. Over water is het twee keer zo ver. Heerlijk! Wie had er bedacht dat de kortste verbinding tussen twee punten een rechte lijn is? Rijnvaart is niet-Euclidische meetkunde!


Dit traject kregen we ook echt een beeld van wat voor levensader de Rijn is voor Duitsland en zijn industrie. Enorme chemische bedrijven, zoals hieronder dat van Bayer bij Leverkusen, hebben hun laad- en loskades aan de rivier.
Daarbij raakte ik weer eens onder de indruk van het wonder van organisatie dat dit soort complexen vertegenwoordigen. Wat er komt kijken aan werk en samenspel van ingenieurs, bouwondernemingen, installatiebedrijven en financiële instellingen, om er maar een handvol te noemen - de mens is een wonderlijk en indrukwekkend wezen. Of beter: de mensheid. De individuele mens is meestal nogal, ja, gewoon. Raar is dat eigenlijk.

Rechts op het plaatje vaart trouwens een bootje van de WSP, de Wasserschutzpolizei. We zijn heimelijk een beetje gepikeerd dat die nog niet een keer langszij is gekomen voor een van de narrige controles waar we zo veel slechte verhalen over gehoord hebben. Ze zijn wel een keer bij ons achterlangs gevaren maar concludeerden misschien dat dit schip er zo goed uitzag dat er niets te mopperen zou zijn. Het zijn ook helemaal geen vrienden van loods Jan, die zich in zijn mening gesterkt voelde toen we in Niehl naar een bunkerboot waren gevaren waar verder geen personeel aan boord was. Via de marifoon de WSP opgeroepen om te vragen of zij iets wisten, maar geen antwoord. Terwijl ze bij het uitdraaien van de haven bleken vlak in de buurt te zitten.