Klussen op de Neckar

De overeenkomst tussen Anna Koosje en Johan Meesters: we zijn in Duitsland meer geliefd dan thuis. Wanneer we in Nederland op de rivieren de hand opsteken naar een tegemoetkomend schip, krijgen we de helft van de tijd geen groet terug. Er zijn immers honderden van dit soort ouwe scheepjes, en een grote stoere binnenschipper kijkt niet naar dat grut. Hier in Duitsland worden we zonder uitzondering enthousiast begroet als aardig, lief en bijzonder. Anna Koosje vindt dat wel leuk. En haar opvarenden ook.

Nog steeds de Neckar, Bergfahrt. Aan het eind van de dag bereiken we hier ons verste punt, met als dichtstbijzijnde grote stad Heilbronn. Dan keren we om, krijgen in de buurt van Heidelberg weer een bemanningswissel, en gaan dan na een stukje Rijn tussen Mannheim en Mainz, op de Main eindelijk weer kilometers maken in de richting van ons verre reisdoel Odessa.

We krijgen aardig wat ervaring met sluizen, ik denk dat we er tot nu toe op de Neckar een stuk of tien hebben gehad. Alleen is dit natuurlijk de makkelijke helft: stijgend raken je “touwen” (Jawel Jan Vlietstra, we hebben goed geluisterd) niet zo gauw bekneld. De volgende paar dagen gaan we in de Talfahrt, dat wordt extra opletten.

Lassen...

en strijken

Wolters Schaberg Groep
 zonder Schaberg

Gisteren was een technische onderhoudsdag. De Wolters Schaberg groep heeft zich ontwikkeld tot klus- en lasbedrijf, en de resultaten mogen er zijn. Mastvoet en ingang van het matrozenverblijf geschilderd, een afgebroken oog vastgelast op de bijboot (de ijzeren, niet die van rubber). Het hoofd van de linnenkamer heeft herstelwerkzaamheden uitgevoerd aan uiteenlopende werkbroeken, en terwijl ik dit schrijf wordt in de keuken het restant van de pasta bolognese van gisteren opgewarmd. “O je hebt er verstand van”, zegt een van de betrokkenen gretig tegen een ander die vindt dat er eerst olie over de pasta heen moet voordat hij de oven in gaat. Als je ergens verstand van hebt, dan hang je, dan moet je het doen ook...