Gabčikovokanaal

Toen legden we de grootste dagetappe tot nu toe af, van Čunovo naar Boedapest, 178 kilometer. We hadden daar een reservering voor een ponton, met een ruim gerekende aankomsttijd van 4 uur 's middags. Omdat het een afgesloten steiger was, zou er om die tijd iemand zijn om het hek open te maken, en die wilden we niet missen.
Dus vroeg op, die dag. We waren in de late avondschemering voor anker gegaan in de alter Donau, die door de aanleg van het Gabčikovokanaal rudimentair en onbevaren is geworden. Dat was de dag dat we nog de hele tijd in Čunovo bezig waren geweest met de tijd passeren, in afwachting van de voorspelde afname van de wind. Om een uur of zes, met nog een tweeenhalf uur daglicht voor ons, maar even met de sluisbaas in het kanaal gebeld. 
- Wie ist es mit den Voraussichten?
- Kein problem, kommen Sie jetzt!
We zijn nog nooit zo snel weggeweest.
Het kanaal was geen probleem, maar bij de sluis begrepen we waarom ze bij meer dan matige noordwestenwind de boel dichtgooien. Brede, lange en diepe sluis met harde betonwanden, waar de golven nijdig heen en weer kaatsen. Zelfs bij onze afgenomen wind kon je de irritatie voelen. Die we op een ander vlak overigens ook al via de marifoon van de sluismeester hadden gemerkt. "Anna Koosje, warum melden Sie sich nicht?"
Foutje. Hadden we moeten doen bij kilometer 1856, maar dat hadden we gemist door onze aanmeerplek bij 1854. Bovendien, we hadden toch telefooncontact gehad? Maar nederige excuses, volgende keer zullen we beter opletten. 
Gelukkig hadden we gezien dat we op de sluis een "Rapport" moesten inleveren, dus daar hadden we iets moois van gemaakt. Scheepsgegevens, herkomst en bestemming, personalia, en vooral een Scheepsstempel! Daar hebben we al veel plezier van gehad. Bovendien deden we er een paar kleine cadeautjes bij, knijpkatten met het logo van de Anna Koosje, waarvan ik er bij een relatiegeschenkenbedrijf honderd had laten maken. "Ein kleines Andenken an die Anna Koosje". Voor de zekerheid voor het uitvaren nog even contact met de sluis of nu alles in orde was. "Alles klar, Anna Koosje, danke und gute Fahrt!" Dat geeft aan alle kanten een plezierig gevoel.


Dat Gabčikovokanaal trouwens...

Zo hoog ligt het kanaal boven het land

... is een boeiend project. Het begon toen Slowaken en Hongaren nog socialistische broedervolken waren en Moskou een
snelle waterverbinding wilde hebben met de Westelijke grens van het Warschaupakt. Beide landen zouden een deel van het werk doen, en beide zouden er een waterkrachtcentrale aan overhouden. Maar toen (Tsjecho-) Slowakije al ongeveer klaar was en Hongarije wegens geldgebrek amper begonnen, werd het vervelend. Met wellicht een duwtje vanuit de politiek ontstonden er aan de Hongaarse kant milieubezwaren, want het stuk Donau dat zijn watertoevoer zou verliezen, vormde een belangrijk wetlandsgebied. Niets mee te maken, zeiden de Slowaken, we hebben er al veel te veel geld in zitten om nu op te houden. Zij bouwden het kanaal af en lieten het in 1992 vollopen, wat de Donau vrijwel drooglegde. Hongarije op zijn beurt beschouwde dit als schending van hun grensgebied.
Uiteindelijk is de zaak behandeld door het Internationale Gerchtshof in Den Haag, dat beide partijen deels in het gelijk, deels in het ongelijk stelde. Maar de uitvoering van de uitspraak hangt nog steeds, en de relaties tussen beide landen zijn blijvend geprikkeld - iets dat wij trouwens op microschaal terugzagen in de instructies op onze vaarwijzer. "Hier Slowaakse vlag omlaag, verder varen zonder, en over dertig kilometer de Hongaarse hijsen".
Iemand zou eens kunnen denken dat wij ons met een mening mengen in hun territoriale gevoeligheden!