Wenen - wat een verwarrende ervaring

We zijn in Wenen, een van de plekken die we als hoogtepunt zagen toen we deze reis aan het plannen waren. We kwamen tegen twaalven aan, hebben de middag en de avond genoten van de stad, en zijn er nu weer heftig toe aan de rust van de rivier en het water. 
Een stad heeft zijn eigen trillingsfrequentie, heftiger, intenser dan wat we de afgelopen zes weken hebben meegemaakt. Dat geldt eens te meer voor Wenen, een echte metropool, al sinds eeuwen verbinding en kortsluitingspunt tussen Oost en West. Wenen heeft de omvang en de allure van een keizerlijke hoofdstad. Maar het wegvallen van het Austro-Hongaarse rijk in 1919 heeft op een wonderbaarlijke manier niet het einde van Wenen betekend. Wie naar alleen Oostenrijk kijkt in verhouding tot Wenen, ziet een kind met een waterhoofd. Maar de invloed en reikwijdte van Wenen strekt zich nog steeds, of opnieuw, uit tot ver buiten de grenzen van het land. Dat is verschrikkelijk dynamisch, maar een beetje meer dan wij aankunnen. Althans voor meer dan een dag.


We vonden een prachtige ligplaats pal ten zuiden van het Danubia Hilton, waar het Praterpark de Donau bereikt, en op loopafstand van het Ernst Happel voetbalstadion - dezelfde Happel die in 1970 Feyenoord aan de Europacup hielp. Lang geleden!

Hundertwasserhaus

We namen de U-Bahn naar het centrum en belandden bijna vanzelf op het terras van Hotel Sacher, waar vanzelfsprekend taart en thee genuttigd moesten worden. Onze wegen scheidden zich, waarna enkelen het Freud Museum gingen bezoeken, en anderen het Hundertwasserhaus en het bijbehorende Kunsthaus Wien. Indukwekkende cultuur allemaal, intens vibrerende stadscultuur vooral, en voor ons eens te treffender als contrast tot de rust en het tempo van onze reis. 

Bordvullende Schnitzel!

We besteedden de avond aan de meest Weense Wiener schnitzels ooit, en zijn nu klaar om morgen onder de roeden van het verdwenen IJzeren Gordijn door te varen. Slowakije, Hongarije, vòòr 1989 kwam je daar niet. Wij nu wel, maar toch nog steeds met een gevoel dat we nu onbekend territorium betreden, met gewoonten die we niet kennen en vooral talen die we niet verstaan of spreken. Of, zo een bloglezer ons zojuist mailde, "achter Wenen begint de Balkan." En de Balkan, leerde ik op school, is door de eeuwen heen een kruitvat geweest - onberekenbaar en explosief.