We zijn er weer

Dat internetprobleem was niet dat we geen verbinding hadden. Integendeel, het was juist lekker snel. Wij zitten op een Vodafone paspoort abonnement: voor € 37,50 per maand in alle paspoortlanden onbeperkt internet, tot 1 GB snel, daarna trager. Maar opeens kreeg ik van mijn provider een "hoogverbruikmelding". Het blijkt dat Servië niet een van de paspoortlanden is, en dat we in twee dagen nogal veel verbruikt hadden: € 5.500 excl BTW. Ik was er danig van overstuur - het is honderdvijftig keer de maandabonnementskosten, en bijna net zoveel als we de hele reis heen en terug aan diesel verstoken. En dat voor twee dagen internet!
Ik ben intussen wat gekalmeerd, heb me bedacht dat de provider onredelijk laat en waarschijnlijk wettelijk nalatig is met zijn waarschuwing, en ga hem daar zeker op aanspreken. Die rekening is nog niet betaald!


Waar zijn we intussen? Het is dus duidelijk dat we Servië zijn binnengekomen, en er weer uit zijn. Roemenië nu, dat wil zeggen aan de linkeroever, waar we gisteren zijn ingeklaard, heerlijk in de ongecompliceerde transparante ruimte van de EU. Ik had nooit gedacht dat ik bij het binnenkomen van Roemenië ooit een gevoel van thuiskomen zou hebben, maar het is zo. 
Servië ligt nog steeds rechts, en dat blijft zo tot aan de IJzeren Poort. Tegen de tijd dat deze post de lucht in gaat, zijn we daar al door.


Servië was Bezdàn om in te klaren, Apatin en Bačka-Palanka als overnachtingsplekken, Novi Sad, Beograd en Ram, en Veliko Gradište om er weer uit te komen. Dat had nogal wat voeten in de aarde.


Onze crew list die wij in Bezdàn vol officiële stempels hadden teruggekregen, was niet meer actueel. Er waren mensen weggegaan en andere aan boord gekomen. Dat wisten we, en we hadden in Beograd bij de grenspolitie gevraagd hoe we dat moesten oplossen. Meld de nieuwe gewoon aan in Veliko Gradište, was het antwoord. Dat deden we, en de betreffende politieambtenaar greep gelijk in wanhoop naar zijn hoofd. "O mijn God, wèèr zo'n geval", zei zijn lichaamstaal. Door in eerlijkheid te verklaren dat de nieuwe mensen al sinds Beograd aan boord waren, hadden zij zich schuldig gemaakt aan "illegal border crossing". Weliswaar waren zij netjes met stempels en al Servië binnengekomen en hadden we de hele tijd tussen links en rechts Servische oevers door gevaren, maar de Donau is internationaal vaarwater, dan is het schip Nederlands grondgebied en dan heb je last als je weer in Servië aan land komt. Achteraf hadden we misschien moeten zeggen dat de nieuwe mensen in Veliko Gradište aan boord waren gekomen, maar daar hadden we toen niets meer aan.

Politietaxi voor het gerechtsgebouw in Golubac

"Problem, big problem", zei de politieambtenaar.
"Problem, not big problem", zei de rechter in Golubac, bij wie ik vijf uur later voor het bureau zat. Daar was ik door een jonge politieagent, die blij was dat hij in een splinternieuwe Golf kon rijden, heen gebracht. Een privé-taxirit op kosten van de Servische overheid, nadat we ook al ruim tien manuren gratis hadden gekregen.
Het was natuurlijk een overtreding, zei de rechter, een ontspannen, gebronsde veertiger die het best kon vinden met de twee dames in zijn kantoor. Proces-verbaal natuurlijk, en een boete, tussen de 50 en de 500 euro. Maar hij zou me matsen, met 50 euro was het goed. Stempels, kwitantie, terug naar de politieambtenaar in Veliko Gradište, en toen vond Burocratus, de god van de ambtelijke procedure, het goed.
Waren we boos of getergd? Ja in het begin, toen we dachten dat het trage gedoe van onze ambtenaar bedoeld was om te treiteren. Later pas snapten we dat hij echt met het geval zat, hij zei ook diverse keren "sorry, sorry" bij, en toen werd het gewoon zo het was, een avontuur op een reis. Dat wilden we toch? Al moet ik wel zeggen dat ik me aan het eind van de middag knap uitgewrongen voelde. Mijn reflex in dit soort situaties - ambtelijk gedoe op vliegvelden bijvoorbeeld, en in gemeentehuizen, en amorfe overmacht in het algemeen - is dat ik me zo klein mogelijk maak, om de ergernis minder kans te geven aan me te klitten. Maar ook klein maken kost kennelijk energie