Over de Donau

Zo smal als de Donau was voor Wenen en Boedapest, zo wijd en majestueus is hij nu. Breed water dat ons met zo'n 4 tot 5 kilometer rustig naar het zuiden van Hongarije draagt. Het verschil met de steden Wenen en Boedapest is ook even groot. 

We merkten dat we de drukte van de stad maar met moeite aankonden. Hoe ging dat? We namen als volleerde reizigers vertrouwd de ondergrondse. Waar we er uit gingen, wist Johan feilloos de weg naar Café Sacher te vinden. Nu kende ik de beroemde chocolade Torte heel goed, maar daar zitten en ook daar diezelfde taart eten is een cultureel hoogtepunt. Door de drukte liepen we naar het Hundertwasser huis en daarna naar zijn museum. Voor mij is dat bijna een noodzakelijkheid. Deze man heeft gespot met zijn tijd en laten zien dat je met kunst en vormgeving heel anders kunt omgaan. In zijn tijd was dat heel bijzonder. Zijn ontwerpen werden ook groots uitgevoerd.

Daar valt zijn gebouw van de vuilnisverbranding en tevens stadsverwarming van Wenen wel heel erg op. Maar ook het besluit van de toenmalige gemeenteraad om het plan uit te voeren. 

Terug op de Anna Koosje na een fraaie taxirit werd onze lading opgehaald. Een sjoelbak voor mijn vriend Sigi Gaertner. Sjoelbakken kennen ze niet in Oostenrijk zo wist zijn zoon te vertellen, die voor het verdere transport zou zorgen. Die zoon wist ons verder een prima Wiener schnitzelrestaurant aan te bevelen. Je weet wel die lappen die aan alle kanten over je bord hangen. Johan heeft iedereen verslagen door alles op te eten en had daar nog drie dagen last van. De pomp van ons toiletwater werd danig op de proef gesteld. 

Nationaal theater en Ludwig museum

De reis verder naar Boedapest was weer van een adembenemende schoonheid met name het deel in Hongarije. Er is al daarover geschreven. In Boedapest liggen we buiten het centrum, maar wel tegenover het nieuwe nationale theater, dat met veel durf buiten het centrum is neergezet. Eigenlijk net zoals ons concertgebouw in Amsterdam aan de rand van de stad in de weilanden is gebouwd en omgeven door musea. Het gebouw nodigt alleen al met zijn uitstraling uit tot een bezoek. 

Café New York

In de luttele uren tussen de vertrekkende en komende ploeg nodigt Johan me uit voor de lunch in Café New York. Dat is een belevenis op zich. Altijd al het centrum van ontmoeting geweest van kunst en cultuur in dit land. Ik mag verwijzen naar de foto's die hierbij gaan. De reis ging overigens per openbaar vervoer: de tram en de trein als of dat zomaar heel gewoon is. En dat zijn wij ook natuurlijk. Opvallend is, dat de Hongaren beter gekleed gaan dan de gemiddelde bewoner van Amsterdam en dat de straten schoon zijn. Prijzen van levensmiddelen en tabak zijn een fractie van de onze. Natuurlijk zie je ook armoede. Het gaat zeker nog lang niet goed in dit land. 

Kettingbrug en parlementsgebouw

De nieuwe opstappers werden meteen op boodschappen uitgestuurd naar de Spar aan de overkant van de rivier. Het bleek dat die op zaterdag al om 15.00 uur was dichtgegaan, maar de volgende morgen weer om 9 uur open was. Die ochtend hebben we er met de AK aangemeerd, en dat gecombineerd met een rondvaart over de Donau door het prachtige Boedapest. Indrukwekkende gebouwen en bruggen. De eerste brug uit 1846, de Kettingbrug is daarvan een van de fraaiste, maar ook het parlementsgebouw maakt je stil.

En dan ben je ineens de stad uit en terug in de rust van het water. Er zijn hier geen bergen, we gaan de vlakte in. Even geen kastelen en ruïnes, die begonnen ons toch al te vervelen. Gewoon bomen langs het water, zoals we dat in ons Nederland zo goed kennen. Voor de opstappers is het wat minder na het volgen van deze blog met al die mooie foto's. Daar staat tegenover dat je hier wel verdomd moet oppassen waar je vaart. Niet alle boeien die op de kaart staan zijn aanwezig en zijn er boeien gelegd die niet op de kaart staan. We hebben prachtig weer.  Het is zelfs heel warm.