Nieuwe week, nieuw vaarwater

We zijn de Main uit, die ons de hele tijd heeft getrakteerd op liefllijke oevers en prachtige steden. 
Door zijn aard biedt het Main-Donaukanaal, waar we nu in varen, een heel andere aanblik. Voordat er mensen waren, was er de rivier. Die bood de mensen een aantrekkelijke plaats om zich te vestigen, want er was water, vaak vruchtbare grond, en er kwam nog eens iemand langs om handel mee te drijven of om te beroven. Zo groeiden steden aan de oevers, met steeds het oudste deel  aan het water. De stadsdelen dus die zich de hele tijd in hun historische geschakeerdheid aan ons toonden.

Achter de Mariposa de sluis in

 Met een kanaal ligt dat anders. Dat wordt aangelegd wanneer de dorpen en steden er al zijn, en dat moet dus overal omheen. Maar het heeft zijn eigen kwaliteit van waterbouwkundig wonderwerk, zeker wanneer het een groot hoogteverschil overbrugt en daarvoor sluizen moet aanleggen. Dan wordt een kanaal een serie verdiepingen van aaneengeschakelde badkuipen, die allemaal waterpas in een glooiend landschap liggen. De sluizen zijn een soort natuurliften om van de ene verdieping in de andere te komen. Als je net omhoog gegaan bent, ligt het landschap onder je. Aan het einde van je badkuip is het land weer boven je uit gegroeid - zolang je zelf omhoog vaart natuurlijk; de andere kant uit zakt het land onder je weg.

Hoge sluiswand

18 meter hoger

Met onze sluizenleercurve gaat het goed. Bij de ingang van de Neckar een paar weken geleden waren we al erg onder de indruk van een sluis van 8,60 meter. Vanmorgen bij Bamberg gingen we tien meter omhoog, en zojuist, bij Erlangen, was het 18,60 meter. Dat gaat al aardig in de richting van de 25 meter, wat voor zover wij weten het grootste verval is deze reis. Dat is bij de IJzeren Poort, waar de Donau door de Karpatenring heen breekt. Maar dat zijn dan ook gelijk twee geschakelde sluizen achter elkaar!
Intussen is het voor het eerst regenachtig en guur weer. Rob en ik zijn met zijn tweeën alleen aan boord, onze gewaardeerde afstappers gingen vanmorgen weg om vanavond weer thuis te zijn, en de opstappers hetzelfde maar dan deze kant uit. De wasjes zijn gedraaid, gedroogd en opgevouwen, we zien uit naar de komst van nieuwe mensen en genieten intussen ook van een dagje met alleen maar Anna Koosje.


We hebben vandaag de helft van de tijd gevaren in een miniconvooi met de Mariposa uit Hendrik Ido Ambacht. Hij 120 meter, wij 30, dat past mooi samen in een sluis van 180. Bij de sluis van Kriegenbrunn nam die vriendelijk afscheid van ons. De schipper kreeg bezoek van zijn broer en die zijn auto moest aan boord gehesen worden, naast die van de schipper. Zo voeren we verder achter een andere grote jongen, de Valentina uit Galati. We zijn er intussen achter wat het verschil is tussen een Hollands en een Roemeens schip. De een heeft twee auto's op het achterdek staan, de ander één fiets.


Over het Main-Donaukanaal valt nog van alles te vertellen, maar dat doe ik een andere keer.