Is er ook ergens een Meldpunt Serviërs? Dan wil ik graag genoteerd hebben dat mij door een haastige grenspolitieman mijn portefeuille met alles erin werd nagebracht terwijl we al op het punt stonden weg te varen.
Wij hebben een paar boeken aan boord van mensen die ons voorgingen op deze tocht. In een daarvan noemt de schrijver de schaamte over zijn vooroordelen over volken en mensen die in werkelijkheid blijken vriendelijk en vol goede wil te zijn. Dat gevoel kennen wij nu dus ook.


We zijn net weg bij het grensstation Bezdan. De formaliteiten langs drie loketten - waterpolitie, grenspolitie en douane - waren natuurlijk voor schipper Jan Vlietstra een ergerlijke kwelling geweest, want daar zit je zomaar een uur om in Servië in te klaren, terwijl je eerder ook al net zo lang kwijt was om bij Mohács de EU uit te komen. En dat terwijl je schip per vaaruur zijn geld opbrengt en stilliggen niets oplevert. Voor ons, zonder tijdsverlet en uit op beleving, was het bijna vertederend. Een oudere man - iets jonger dan de jongste hier aan boord maar allà - die lettertje voor lettertje in een cyrillisch sjabloondocument "ANNA KOOSJE" en andere details zit in te vullen, je ziet hem bijna met het puntje van zijn tong tussen zijn tanden. Dat document wordt dan in viervoud afgedrukt en voorzien van stempels en zijn handtekening. Drie daarvan gaan in zijn lade, natuurlijk nadat er ook van Anna Koosje een stempel en een handtekening op staat, en wij de krijgen vierde. Ja het gaat traag, maar het heeft niets tergends. Integendeel, als je een kwartiertje tegen die brave rug zit aan te kijken, wil je bijna dat het niet ophoudt.


Ik voelde me ook bijna collegiaal in deze sfeer. Als een echte bureacraat betrad ik, gewapend met ordner, stempel en stempelkussen, de gevreesde arena. Het was bijna ridderlijk. Ik denk dat zij in mij iemand zagen, weliswaar van de tegenpartij, maar niettemin een van hen.